Δευτέρα 14 Μαΐου 2012



ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΚΥΨΕΛΗΣ
Πληθυσμός
Η Κυψέλη  αποτελεί μία από τις πιο πολυπολιτισμικές και πολυπληθέστερες  συνοικίες της Ελλάδας, αλλά και του πλανήτη. Σήμερα η Κυψέλη διατηρεί ορισμένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της  , όπως τη μεγάλη έμφαση στις υποδομές αναψυχής και εμπορίου. Ταυτόχρονα εμφανίζει και νέα χαρακτηριστικά με κυριότερο την όλο και πιο πολυάριθμη και έντονη παρουσία μεταναστών . Στις αρχές του 20ου αιώνα η συρροή πληθυσμού από την ύπαιθρο στην Αθήνα  οδήγησε στην αλλαγή του αγροτικού και εξοχικού χαρακτήρα της σε αστικού. Αποκτά την αστική συνοχή της την περίοδο του μεσοπολέμου και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όπου υπήρξε μεγάλη εισρροή νέων κατοίκων και αναζήτηση στέγης. Κατοικήθηκε κυρίως από την εύπορη μεσαία αστική τάξη, αλλά και η παρουσία της ανώτερης οικονομικής και πνευματικής τάξης ήταν έντονη. Μεσοαστικές μονοκατοικίες και διπλοκατοικίες κυριαρχούν μέχρι το μεσοπόλεμο, όπου κτίζονται και οι πρώτες πολυκατοικίες. Τις δεκαετίες του 1950 και 1960, η Κυψέλη οικοδομείται εντατικά, με το σύστημα της αντιπαροχής. Αρχίζει η εποχή της ακμής της και γίνεται διάσημη για τη νυχτερινή ζωή της, με θέατρα, κινηματογράφους, ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια που δημιουργούνται πάνω στα ίχνη του προϋπάρχοντος αστικού ιστού και προσελκύουν κόσμο και από άλλες περιοχές, προσδίδοντάς της μια αίγλη. Τη δεκαετία 1970, η ανοικοδόμηση συνεχίστηκε, ολοκληρώνοντας σταδιακά τη σημερινή εικόνα της γειτονιάς που, σύμφωνα με όλες τις πολεοδομικές μελέτες, είναι μία από τις περισσότερο προβληματικές του Δήμου Αθηναίων, με υψηλές πυκνότητες, ρύπανση, προβλήματα κυκλοφορίας και στάθμευσης, ελάχιστους ελεύθερους χώρους και ανεπαρκείς υποδομές. Από τα μέσα της δεκαετίας 1980 μετακινείται μέρους του ντόπιου πληθυσμού, προς τα βορειανατολικά και νοτιοανατολικά προάστια, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Η ιστορία αστικοποίησης της Κυψέλης διαμόρφωσε ένα οικιστικό απόθεμα που πέρασε από διαδοχικές χρήσεις, για να ‘’υποδεχτεί’ τους μετανάστες της δεκαετίας 1990. Για παράδειγμα πολλά (ημι)υπόγεια και μικρά διαμερίσματα των χαμηλών ορόφων, φιλοξένησαν βιοτεχνίες, κατοικία φοιτητών και άλλες χρήσεις, πριν μετατραπούν σε ‘κενό’ ή/και απαξιωμένο οικιστικό απόθεμα, το οποίο ξαναέβαλαν στην αγορά οι μετανάστες. Σ’ αυτό το γενικό σχήμα κατοίκησης των πολυκατοικιών βεβαίως εντοπίζονται πολλές παραλλαγές, από το υπόγειο ως το ρετιρέ και από την πρόσοψη ως τον ακάλυπτο. Ο χαρακτηρισμός ‘κάθετος κοινωνικός διαχωρισμός’ οφείλεται στη συνύπαρξη νοικοκυριών διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων που κατοικούν σε διαφορετικούς ορόφους, και ενισχύεται από το μωσαϊκό χρήσεων και εθνοτήτων που χαρακτηρίζουν τη γειτονιά Κυψέλη, από τα μέσα της δεκαετίας του ΄70, αρχίζει να εγκαταλείπεται σταδιακά από μεγάλο κομμάτι του ντόπιου πληθυσμού, να απαξιώνεται το κτιριακό απόθεμα και την δεκαετία του ’90 αρχίζει να κατοικείται σταδιακά από μετανάστες/στριες λόγω φτηνού ενοικίου. Τα διαμερίσματα, που οι παλιοί κάτοικοι θεωρούσαν ανεπαρκή σε χώρο, καταλήφθηκαν γρήγορα από ανθρώπους που δεν είχαν πολλά περιθώρια επιλογής, αρκεί το ενοίκιο να ήταν φτηνό. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την ύπαρξη δικτύων γνωριμιών, συνετέλεσαν ώστε η Κυψέλη να αποτελέσει ευνοϊκό χώρο για την εγκατάσταση μεταναστών. Η θέση της γειτονιάς, που οι παλιοί κάτοικοι εγκαταλείπουν εξ αιτίας του θορύβου ή της ρύπανσης, προσφέρει στους μετανάστες εύκολη προσβασιμότητα, καλές συγκοινωνίες, κοντινά σχολεία και τη σημαντική  δυνατότητα να συνδυαστεί σχετικά εύκολα με την εργασία σε άλλες περιοχές της πόλης, με τη φροντίδα του σπιτιού και των παιδιών. Πολλοί ωστόσο «ντόποι» κάτοικοι της Κυψέλης θεωρούν τους μετανάστες υπαίτιους για την αυξημένη εγκληματικότητα που επικρατεί στην περιοχή (ληστείες, κλοπές, ναρκωτικά, πορνεία). Πολλά άτομα έχουν πέσει θύματα κλοπής πάνω από τρεις φορές. Οι γυναίκες φοβούνται να κυκλοφορήσουν μόνες τους το βράδυ και πολλοί παλιοί κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει την Κυψέλη μετακομίζοντας σε άλλη περιοχή. Άλλοι πάλι για να νιώσουν ασφαλείς παίρνουν τα δικά τους μέτρα προστασίας, όπως συναγερμοί, πόρτες και κουφώματα ασφαλείας, κτλ. Κάποιοι κάτοικοι παραδέχονται ότι δεν τους αρέσει η Κυψέλη και ότι αν είχαν τη δυνατότητα να αλλάξουν περιοχή θα το έκαναν και μάλιστα πολύ ευχαρίστως.(!)Σύμφωνα με την εργασία που κάναμε ένα μεγάλο ποσοστό μεταναστών θα γύρναγαν πίσω στις πατρίδες τους αν μπορούσαν.
                                          ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ   



                                                                  Εκπαίδευση
Οι περισσότεροι Κυψελιώτες είναι απόφοιτη μέσης εκπαίδευσης .Υψηλό είναι το ποσοστό  πτυχιούχων ανώτατων σχολών, λίγοι είναι οι κάτοχοι διδακτορικού και master. Ωστόσο υπάρχει ένα μικρό ποσοστό αναλφάβητων.
Επαγγέλματα
Τα επαγγέλματα που επικρατούν στις μέρες μας είναι κυρίως πωλητές, υπάλληλοι γραφείου και ανειδίκευτοι εργάτες. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που ασχολούνται με τις τέχνες και τις επιστήμες.



Επαγγέλματα του χθες
Το φαρμακείο δεν ήταν μόνο πωλητήριο φαρμάκων αλλά και παρασκευαστήριο. Την συνταγή έδινε ο γιατρός. Διάσημα φαρμακεία στην Κυψέλη ήταν του Απόστολου Λέκκα (Δημοτικού Σύμβουλου του Δήμου Αθηναίων) στην οδό Σκύρου και Κυψέλης. Επειδή τα τηλέφωνα σπάνιζαν, το φαρμακείο ήταν και το στέκι των γιατρών. Εκεί διάβαζαν τις εφημερίδες τους και περίμεναν κάποιον άρρωστο να ζητήσει με μαντατοφόρο την βοήθειά τους. Οι επισκέψεις κατ’οίκων ήταν κατά πολύ  συνηθέστερες απ' ότι σήμερα.


  Το κουρείο όμως ήταν και αυτό στέκι. Πολλοί ηλικιωμένοι το επισκεπτόντουσαν καθημερινά για ξύρισμα. Στο ξύρισμα χρησιμοποιούταν ξυράφι. Το ακόνιζαν σε πέτσινο λουρί και μετά την σαπουνάδα στο λεκανάκι.. Στην Κυψέλη είχαμε στην Σκύρου και Σπετσών τον κυρ-Νίκο, και τον κ. Σπύρο Πουλή στην οδό Κυψέλης μεταξύ Σκύρου και Ευβοίας. Οι πιο ηλικιωμένοι,  ζητούσαν τις υπηρεσίες του κουρέα στο σπίτι.






Φημισμένο ήταν επίσης στη Σύρου και Κυψέλης το χασάπικο του Γρηγορίου. Στο φόντο ξύλινο ψυγείο. Το κρέας ζυγίζονταν σε ζυγαριά με δράμια, συσκευάζονταν σε χασαπόχαρτο και παραδίδονταν στον πελάτη. Μπακάλικα υπήρχαν πολλά .Τα πιο γνωστά ήταν: του "Κοκλώνη" (Σκύρου και Σπετσών) και του "Παπαγεωργίου", πιο παραδοσιακό στεγάζονταν σε ένα νεοκλασικό στην οδό Σύρου.



 


 Ένα από τα γνωστά φωτογραφεία που υπήρχαν τότε ήταν εκείνο στην Πλατεία Κυψέλης που εκτύπωνε φωτογραφίες διαβατηρίων, ταυτοτήτων( όπως και ένα σημερινό φωτογραφείο).






Ένα από τα καταστήματα  που σπανίζουν στις μέρες μας είναι εκείνο το μοναδικό εργαστήρι με γύψινα  βρισκόταν στην οδό Σύρου.








 



Επαγγελματίες  που σήμερα δεν υπάρχουν ήταν ο Γαλατάς.
Οι Γαλατάδες της Κυψέλης δυο ήταν οι διάσημοι οι αδελφοί Τσαγκρινού, ο Κώστας και ο Θανάσης.  Ήταν διάσημοι διότι ήταν τσακωμένοι, είχαν δυο διαφορετικά μαγαζιά και διαφορετική πελατεία.







 
 Ο γανωτής αποτελούσε ένα από τα πιο γνωστά επαγγέλματα της περιόδου εκείνης.  Βρισκόταν στις 12 πάρα τέταρτο κάθε μεσημέρι στην διασταύρωση Σπετσών και Σκύρου και άρχιζε : "ο Γιαααααανωτζής". Στην πλάτη του κουβαλούσε το τσουβάλι με τα γανώματα: κατσαρόλες, χύτρες, μπρίκια. Αυτά που έπαιρνε για να γανώσει και αυτά που επέστρεφε γανωμένα.



 
Σε όλα τα λεωφορεία και τα τραμ υπήρχε ο εισπράκτορας που έκοβε εισιτήρια στους επιβάτες ανάλογα με τον προορισμό τους. Πχ. Κάποτε το ΚΥΨΕΛΗ-ΟΜΟΝΟΙΑ κόστιζε μια Δραχμή ενώ το ΚΥΨΕΛΗ-ΠΑΓΚΡΑΤΙ δυο δραχμές. Στο Παγκράτι ο εισπράκτορας φώναζε «Τέρμα τα δίφραγκα» και γύριζε προς την ανάποδη κατεύθυνση τις ράχες των καθισμάτων.

  



Ο παγοπώλης πουλούσε πάγο για οικίες. Στην Κυψέλη είχαμε τον Κυρ-Νίκο. Οπλισμένος με 2 σιδερένια εργαλεία : Το γάντζο και τον μπαλτά, έκοβε τις κολόνες σε μισά η τέταρτα με τον μπαλτά , τις μάγκωνε με τον γάντζο και τις πουλούσε. Τις κολόνες τις κουβαλούσε σε ένα χειραμάξι, σκεπασμένες με κανναβένιο τσουβάλι. Κάπου στην Κασταλίας είχε ένα χώρο σαν ψυγείο όπου φύλαγε το στοκ της ημέρας για διανομή. Όταν άδειαζε το καροτσάκι του πήγαινε πάλι για να το γεμίσει.


Εκτός από τις κουβέρτες ο κόσμος χρησιμοποιούσε και παπλώματα παραγεμισμένα κυρίως με βαμβάκι. Αλλά και τα στρώματα ήταν και αυτά παραγεμισμένα με βαμβάκι. Με την χρήση το στρώμα ή το πάπλωμα δεν ήταν αφράτο και "κάθονταν". Την επανόρθωση αναλάμβανε ο πλανόδιος παπλωματάς.
Άνοιγε το πάπλωμα η το στρώμα και έβγαζε το βαμβάκι.
Χτυπούσε με ένα ξύλινο κόπανο, σαν γουδοχέρι, την χορδή ενός τόξου μήκους 2 μέτρα περίπου πάνω στο βαμβάκι. Το τίναγμα της χορδής έκανε πιο αφράτο βαμβάκι. Μετά από αυτή την διαδικασία το βαμβάκι έμπαινε ξανά στην θέση του και το στρώμα ή σκέπασμα ράβονταν με μια μεγάλη σακοράφα.



Το κάρβουνο ειχε δυο χρήσεις. Για τις σόμπες (κωκ ή ανθρακίτης) ή για τις ψησταριές (ξυλοκάρβουνο). Αποθήκη για κάρβουνα υπηρχε στην οδο Κυψελης & Ζακύνθου αριστερά τω ανερχομένω. Εκεί παραγγέλνανε τα κάρβουνα (ανθρακίτη) της χρονιάς και μας τα φέρνανε με το καμιόνι κάτι κατάμαυροι εργάτες που τα αδειάζανε στο υπόγειο.
Ομως οι ταβερνες "της Χήρας" και μια αλλη στην οδό Κερκύρας, πουλουσαν ξυκοκάρβουνα.





Ο κόσμος προμηθεύονταν τα φρούτα και τα λαχανικά του από τον πλανόδιο μανάβη. Είχε σαν μεταφορικό μέσο ένα γαϊδούρι ή μουλάρι.  Τα λαχανικά ήταν τοποθετημένα σε 2 κωνικές μακριές καλαμένιες κόφες. Οι πιο εξελιγμένοι είχαν άλογο και σούστα (αμάξι ιππήλατο με αμορτισέρ μεταλλικές σούστες).














Επάγγελμα με μπόλικη δουλειά.
Στην Κυψέλη, Ευβοίας και Αγ. Αποστόλων κατοικοέδρευε ο κ. Δαμκαλίδης ένας συμπαθής μουγκός ράφτης. Μόλις που έβγαζε κάτι ήχους, ακατάληπτους κατά κανόνα. Ήταν καλός ράφτης αλλά δεν του είχανε και πολλή εμπιστοσύνη λόγω της αδυναμίας συνεννόησης.








 




Τα ψάρια τους τα έπαιρναν από τον πλανόδιο ψαρά. Ο ψαράς γύρναγε με ένα ρηχό μεγάλο πανέρι στο κεφάλι του. Το μέσα του πανεριού ήταν επιστρωμένο με λαδομπογιατισμένο καραβόπανο σε χρώμα θαλασσί .
Πουλούσε κάθε λογής ψάρια που τα ζύγιζε με μια ζυγαριά που κουβαλούσε στον ώμο του. Στις αρχές του '60 άνοιξε το πρώτο πρατήριο με ψάρια "Ευρυδίκης" στην
Φωκίωνος Νέγρη. Ήταν όμως ντροπή να αγοράζεις κατεψυγμένα.









                                                       


Λόγω της παντελούς απουσίας της Green Peace, WWF, Arkturos κλπ. Γύφτοι τριγυρνούσαν στις συνοικίες και μάζευαν λεφτά βάζοντας τις αρκούδες να χορεύουν. Ο χαλκάς στην μύτη είναι ένα από τα βασανιστήρια για την συμμόρφωση της αρκούδας αν δεν χόρευε καλά.












Σε όλα τα λεωφορεία και τα τραμ υπήρχε ο εισπράκτορας που έκοβε εισιτήρια στους επιβάτες ανάλογα με τον προορισμό τους. Πχ. Κάποτε το ΚΥΨΕΛΗ-ΟΜΟΝΟΙΑ κόστιζε μια Δραχμή ενώ το ΚΥΨΕΛΗ-ΠΑΓΚΡΑΤΙ δυο δραχμές. Στο Παγκράτι ο εισπράκτορας φώναζε «Τέρμα τα δίφραγκα» και γύριζε προς την ανάποδη κατεύθυνση τις ράχες των καθισμάτων.






                                                         





                                                                                                                                       




Ο κυρ-Τριαντάφυλλος ήταν γνήσιος τσομπάνος με γκλίτσα, κάπα, αγριωπό μουστάκι και καμιά πενηνταριά πρόβατα που τα έβοσκε στα Καραγιαννέικα, πάνω στα Τουρκοβούνια. Δεν  είχε φλογέρα, ούτε  πουλούσε τίποτα. Περνούσε όμως συχνά με το κοπάδι του από την οδό Σπετσών.












   Δημοτική Αγορά της Κυψέλη



Ορόσημο αποτελούσε η Αγορά της Κυψέλης. Ήταν τόπος συγκέντρωσης όλων των αναγκών μιας οικογένειας. Υπήρχαν μανάβικα με φρέσκα φρούτα και λαχανικά, κρεοπωλεία με φρέσκο και άφθονο κρέας, ιχθυοπωλεία με διάφορα είδη φρέσκων αλλά και κατεψυγμένων ψαριών. Επίσης υπήρχαν και μαγαζιά τα οποία πωλούσαν βότανα και μπαχαρικά, ακόμη και τυροκομικά προϊόντα και ξηρούς καρπούς. Όλη η αγορά δηλαδή ήταν πλήρης για ένα νοικοκυριό. Σήμερα παρατηρούμε ότι η δημοτική αγορά της Κυψέλης έχει μία έντονη αλλαγή. Στο χώρο της πραγματοποιούνται εκδηλώσεις και μία φορά την εβδομάδα γίνεται εμπόριο βιολογικών προϊόντων.
Ένα άλλο πρόβλημα που βασανίζει τους κατοίκους της Κυψέλης είναι η ρύπανση που επικρατεί στην περιοχή και έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την προσέλευση των μεταναστών. Το πρόβλημα της ρύπανσης σημειώνεται έντονα στη Φωκίωνος Νέγρη. Ηχορρύπανση, σκουπίδια, έλλειψη ελεύθερου χώρου, σπασμένες πλάκες , είναι η εικόνα της σημερινής οδού, σε αντίθεση με παλιά που τη θέση τους κατείχαν παρτέρια, λιμνούλες και αιωνόβια δέντρα.


Συνέντευξη από παλιό κάτοικο της Κυψέλης
Κος Κονιτόπουλος καθηγητής 30ου Γενικού Λυκείου Αθηνών
Γεννηθήκατε στην Κυψέλη;
Ναι γεννήθηκα στην Κυψέλη πριν από πολλά χρόνια.

Έχετε βιώσει τις αλλαγές στην Κυψέλη;
Έχω βιώσει πολλές αλλαγές. Η Κυψέλη ήταν μια υπέροχη περιοχή με πρώτο μέρος τη Φωκίωνο Νέγρη, που σήμερα είναι χάλια .Έχω περάσει τελευταία από τη  Φωκίωνο  Νέγρη, αλλά δεν θα ξαναπεράσω. Παλαιότερα υπήρχαν περισσότεροι ελεύθεροι χώροι. Το  σχολείο μας ήταν ένα βουναλάκι που έρχονταν κόσμος και ζευγαράκια το βράδυ. Τα πάντα χτίστηκαν την δεκαετία του ’70 με ’80 με την αντιπαροχή.(αντιπαροχή είναι όταν δίνεις το οικόπεδο σου παίρνεις ένα, δύο διαμερίσματα). Υπήρχαν πολλές μονοκατοικίες στην Σπετσών και στην Πλατεία Κυψέλης. Υπέροχος δρόμος ήταν η οδός Κερκύρας. Όποιος είχε σπίτι στην Κερκύρας θεωρούνταν πλούσιος, σε αντίθεση με σήμερα που η Κερκύρας είναι πολύ διαφορετική.
Σας αρέσει η Κυψέλη;
Μου αρέσει η Κυψέλη, αλλά έτσι όπως ήταν παλιά. Απλώς την αγαπώ.
Νιώθετε ασφαλής στην Κυψέλη αν όχι τι μέτρα παίρνετε;
Όχι, δεν νιώθω ασφαλής στην Κυψέλη. Όταν για παράδειγμα κυκλοφορώ το βράδυ με τις κόρες μου, βγαίνω πάντα με το αμάξι, στην Σπετσών και προς τα πάνω με κλειδωμένες πόρτες.
Αν είχατε την δυνατότητα να φύγετε από την Κυψέλη θα φεύγατε;
Όχι, δεν θα έφευγα, γιατί την αγαπώ.
Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στην Κυψέλη, τι θα αλλάζατε;
Ναι, αν είχα την δυνατότητα να αλλάξω την γειτονία μου θα την άλλαζα. Είναι λίγο δύσκολο να απαντήσω αλλά θα έκανα μια εκκαθάριση πληθυσμού. Δηλαδή εννοώ ότι στην Κυψέλη είναι πολύς παράνομος πληθυσμός όπως και πολλά παρατημένα άτομα με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν όχι μόνο οι ίδιοι αλλά και εμείς με τις πράξεις τους. Επίσης δεν μου είναι καθόλου ευχάριστο να κυκλοφορώ το βράδυ και ιδιαίτερα στα στενά. Έχω ακούσει για πολλές επιθέσεις σε συνομηλίκους σας που είτε τους έκλαψαν είτε τους επιτέθηκαν.

Κυριακή 13 Μαΐου 2012


Κυψέλη, ένα αστέρι που έπαψε να λάμπει…


Η Κυψέλη ήταν ένα από τα πιο ονομαστά και αριστοκρατικά  αστικά προάστια της Αθήνας. Ήταν μια από τις ωραιότερες περιοχές της πόλης, με επιβλητικά νεοκλασικά σπίτια, μεγάλους δενδρόφυτους δρόμους, μονοκατοικίες με αυλές και αρκετό ελεύθερο χώρο, αφιερωμένο στα παιδιά για να παίζουν, χωρίς να φοβούνται. Η ζωή ήταν ήρεμη, οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν άνετα, δεν υπήρχαν οι κίνδυνοι  που υπάρχουν σήμερα  και χαίρονταν τα ψώνια τους και τη διασκέδασή τους. Είχε και έχει ό,τι κάθε γειτονιά : σχολεία, καταστήματα, αγορά, καφετέριες, κινηματογράφους, γραφικές ταβέρνες, ντισκοτέκ.
 
Ιστορία της Φωκιωνου.

Αυτό όμως που την χαρακτήριζε και την έκανε την πιο ονομαστή ίσως γειτονιά της Αθήνας είναι ένας δρόμος που όσο και να αλλάξει θα είναι πάντοτε σημείο αναφοράς της, όπως και το σημείο συνάντησης των νέων του χθες, αλλά και του σήμερα   το λεγόμενο ΠΙ της Φωκίωνου, το οποίο διακοσμούνταν από ένα άγαλμα.
Ο δρόμος αυτός είναι ο πρώτος και μεγαλύτερος πεζόδρομος των Αθηνών. Πριν γίνει πεζόδρομος ήταν δρόμος διπλής κυκλοφορίας ( άνοδος – κάθοδος ) και τους καλοκαιρινούς μήνες το βράδυ από τις 8μ.μ μέχρι τις 12μ.μ απαγορευόταν η κυκλοφορία των αυτοκινήτων για τη διευκόλυνση των κατοίκων της και όχι μόνο, καθώς η Φωκίωνος Νέγρη ή Φώκα Νέγρη όπως την έλεγαν οι νέοι του χθες, πλημμύριζε από κάθε γωνιά της Αθήνας με νεαρούς που έρχονταν για να διασκεδάσουν.

Σινεμά και θέατρα.

Η ζωή των Κυψελιωτών του χθες χαρακτηριζόταν από μια ήρεμη καθημερινότητα. Μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά οι μεγαλύτεροι, και από τις σχολικές  τους υποχρεώσεις οι νεότεροι είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε ποικίλους χώρους διασκέδασης. Ξεκινούσαν με ένα καφέ στο Oriental, στην  Νapoli  ή στο Select. Δυστυχώς, οι δυο πρώτες έπεσαν θύματα της κρίσης, ενώ η τρίτη διατηρεί ένα από τα τρία καταστήματα που είχε κάποτε. Στη συνέχεια, διασκέδαζαν σε γνωστές ντισκοτέκ όπως η Quinta που σήμερα είναι κλειστή ή στο Νotturno στη στοά του Μπροντγουαίη που σήμερα φιλοξενεί τη μουσική σκηνή 13 Φεγγάρια. Μετά από το ξενύχτι τους περνούσαν μια βόλτα από το Σπιτικό, το οποίο μέχρι και σήμερα ευτυχώς παραμένει και θα παραμένει στη θέση του.
Στις μέρες μας, οι καφετέριες που αντικατέστησαν κάποιες από τις και αποτελούν σημείο συνάντησης είναι η COCO, η JOJO, η Flocafe για κουβεντούλα, αστεία και απόδραση από τις σκοτούρες και τους προβληματισμούς της εποχής.

Οι σινεφίλ διάλεγαν ένα από τους πολλούς χειμερινούς ή θερινούς κινηματογράφους όπως:
·         Το ΑΛΒΑ (θερινός κινηματογράφος στην Άνω Κυψέλη που τώρα είναι πάρκινγκ) .
·         Το Κυψελάκι (χειμερινός και θερινός κινηματογράφος και αυτό είναι πάρκινγκ).
·          Το ROXY  που σήμερα είναι μπιλιαρδάδικο και INTERNET CAFE.
·         Το ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ, το οποίο και αυτό ήταν χειμερινός και θερινός κινηματογράφος, αλλά σήμερα την θέση του έχει πάρει υποκατάστημα γνωστής αλυσίδας SUPER MARKET. 
·         Το ΚΥΨΕΛΗ που και αυτό έγινε με το πέρασμα του χρόνου SUPER MARKET.
·         To ΚΝΩΣΟΣ που συνεχίζει να λειτουργεί ως θέατρο. 
·         Το Σινέ ΣΤΕΛΛΑ θερινός κινηματογράφος, που και στις μέρες μας συνεχίζει να λειτουργεί ως θερινός δημοτικός κινηματογράφος.
·         Το Σινέ Φιλίπ, το οποίο βρίσκονταν την γωνία των δρόμων Ιωάννου Δροσοπούλου και Θάσου και κατείχε μέχρι πρόσφατα, όπου έκλεισε, τις καλύτερες προδιαγραφές από άποψη αρχιτεκτονικής και διαρρύθμισης του εσωτερικού χώρου.

Σε ότι αφορά τις θεατρικές επιλογές δεν ήταν πολλές με μόνες εξαιρέσεις το Θέατρο Βουγιουκλάκη και Οικονομίδη, το οποίο είναι υπό ανακατασκευή, μέσα στο καταπράσινο Πεδίο του Άρεως το οποίο ήταν όχι μόνο τόπος συνάντησης, αλλά και μια επιλογή για περίπατο, για παιχνίδι για τα παιδιά και σχολικές βόλτες. O πολυτάλαντος Γιώργος Oικονομιδης έμεινε στην καλλιτεχνική  ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας. «Ψυχή» του χώρου έδινε κάθε βράδυ τα καλοκαίρια, ρεσιτάλ στο βαριετέ που είχε δημιουργήσει με τον μοναδικό του τρόπο, παραλλάσσοντας και διαμορφώνοντας το περιεχόμενό του με αυτοσχεδιασμούς ,αναλόγως το κοινό του. Με τα χρόνια δημιουργήθηκαν και άλλα θέατρα όπως το ΚΑΠΠΑ, το Αλέκος Αλεξανδράκης, που δεν είναι άλλο από τον παλιό κινηματογράφο ΡΙΑΛΤΟ, το θέατρο της οδού Κεφαλληνίας που απευθύνεται σε ένα πιο απαιτητικό μικρό και μεγάλο κοινό και τέλος ο μοναδικός κινηματογράφος που απέμεινε το ΑΕΛΛΩ, όπου οι σημερινοί νέοι της Κυψέλης απολαμβάνουν κατά καιρούς τις ταινίες της αρεσκείας τους.
Θέατρο οδού Κεφαλληνίας


Θέατρο Κάππα
Σινεμά ΑΕΛΛΩ   
Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης
Υάδες στο Αττικό Άλσος
Ζέφειρο στο Αττικό Άλσος
Μια άλλη επιλογή για περίπατο, παιχνίδι, βόλτα και την ευκαιρία να δει κάποιος την ωραιότερη θέα της Αθήνας είναι το Αττικό Άλσος . Αυτή η επιλογή προσφέρεται ακόμα προς ευχαρίστηση μικρών και μεγάλων. Μια εξαιρετική πρωτοβουλία που πάρθηκε για ένα κομμάτι του Αττικού Άλσους ήταν η δημιουργία ενός μικρού θεάτρου, το οποίο φιλοξενεί αξιόλογες θεατρικές και μουσικές παραστάσεις  τις οποίες απολαμβάνουν οι κάτοικοι της γύρω περιοχής με συμβολικό εισιτήριο. Ο σημερινός νεαρόκοσμος απολαμβάνει τον καφέ του και το ποτό του στις ΥΑΔΕΣ και στον  ΖΕΦΕΙΡΟ, τα δυο στέκια του σήμερα τα οποία βρίσκονται σε ένα μικρό πράσινο πνεύμονα του Άλσους.

Σημεία σταθμός στην ιστορία της περιοχής.

Σε ό,τι αφορά τις επιλογές τους στο φαγητό, οι Κυψελιώτες δεν είχαν να ζηλέψουν και πολλά από κάποιες άλλες περιοχές της πόλης. Αντίθετα μάλιστα, η Κυψέλη  διέθετε μερικές από τις πιο ωραίες ταβέρνες που έφερναν σε δίλλημα τον ενδιαφερόμενο, για το ποια να επιλέξει. Είχαν ελληνική κουζίνα, καλομαγειρεμένα φαγητά και ικανοποιούσαν και τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους. Τέτοιες γεύσεις έβρισκες στη ΣΥΚΙΑ, στη ΣΠΕΤΣΟΠΟΥΛΑ και τη ΘΡΑΚΑ. Σήμερα αυτές οι ταβέρνες δεν υπάρχουν και στη θέση τους έχουν ανοίξει άλλες, λιγότερο παραδοσιακές και περισσότερο με τη μορφή μεζεδοπωλείου. Οι Μερακλήδες είναι μία από αυτές και η ΦΑΙΔΡΑ, η οποία παλιά λειτουργούσε ως καφετέρια-ταβέρνα. Για πιο παραδοσιακές γεύσεις είναι το εστιατόριο Μικρά Ασία που τόσο πολύ προτιμούν τα τελευταία χρόνια οι καλοφαγάδες της περιοχής και όχι μόνο. Ωστόσο, πρέπει να αναφερθεί, πως στην Κυψέλη δεν έλειπαν και οι διεθνείς γεύσεις. Το, ένα πολύ καλό και γνωστό ιταλικό εστιατόριο διέθετε αυθεντικές ιταλικές γεύσεις, αφού άλλωστε λειτουργούσε υπό την ιδιοκτησία ενός Ιταλού κατοίκου της Κυψέλης. Το PAESANO σηματοδοτούνταν από την φυσιογνωμία του μάγειρα-ιδιοκτήτη του, ενός μετρίου αναθήματος άνδρα, παχουλο με μια μαϊμού σκαρφαλωμένη πάντοτε στον ώμο του. Αυτό δυστυχώς έχει αντικαταστηθεί, όπως και πολλά άλλωστε, αλλάζοντας τελείως το γευστικό τοπίο της Κυψέλης.
Για καλό σουβλάκι υπήρχε ο Μίμης ο σπεσιαλίστας με τα 48 κουδουνάκια. Τέλος, για γλυκό και κυρίως για πολύ ωραίο παγωτό καϊμάκι ήταν η ΧΑΡΑ στην Πλατεία Κυψέλης, η οποία σήμερα έχει περισσότερο το όνομα και λιγότερο τη γεύση. Όμως ωραία γλυκά έβρισκες στο ΦΛΟΚΑ και στο ΣΕΛΕΚΤ που σήμερα έχει αντικατασταθεί από τα MAX PERRY, στα οποία μπορείς να βρεις καλά και υπέρ του δέοντος γευστικά γλυκά. Και ακόμα, το υπόγειο Ingloo, ναός του ροκ στην Δροσοπούλου, το περιώνυμο Λούνα Πάρκ μα τα αυτοκινητάκια και τα σκοπευτήρια του, φροντιστήριο της νεολαίας του’70.
         Τα χρόνια πέρασαν η Κυψέλη άλλαξε, έγινε πιο πολυπολιτισμική, λιγότερο γειτονιά των κατοίκων της, τα στέκια της άλλαξαν και δεν ελκύει πια τον κόσμο και την νεολαία που μαγνήτιζε, χάνοντας την παλιά της αίγλη και την αριστοκρατικότητά της.
Όμως κάθε γενιά βρίσκει τον τρόπο να κρατήσει ζωντανή την Κυψέλη και όλα αυτά τα οποία την συνθέτουν , διατηρώντας έτσι με τον τρόπο τους την παλιά Κυψέλη των γονιών τους και των παππούδων τους.
Τα παραπάνω φυσικά επιβεβαιώνονται και από τη συνέντευξη που μας έδωσε ένας παλιός κάτοικος της Κυψέλης, ο κος Γιώργος.
“Η Κυψέλη φυσικά και συνέβαλλε στη διασκέδαση μου και δεν χρειάζονταν  να πάω κάπου αλλού γιατί η Κυψέλη είχε όλων των ειδών τις διασκεδάσεις. Η πλατεία Κυψέλης και η Φωκίωνος Νέγρη, η οποία ήταν παράδεισος με εκατοντάδες καταστήματα πάσης φύσεως. Πήγαινα εκ περιτροπής σε όλα τα καταστήματα με προεξάρχουσα τη Φαίδρα , το oriental , την Ερμίνα ........ Η Κυψέλη ως το διαμέρισμα της Αθήνας με πάνω από 1,5 εκατομμύριο ψηφοφόρους θα έπρεπε να εξακολουθεί να έχει τα πάντα , δυστυχώς δεν έχει τίποτα και όχι μόνο δεν έχει τίποτα αλλά υπάρχει και ανασφάλεια λόγω των ανεξέλεγκτων αλλοδαπών. Φυσικά, σήμερα δεν συχνάζω στην περιοχή αφενός μεν, γιατί το 60% των μαγαζιών έχουν κλείσει και το υπόλοιπο 40% που έχει μείνει έχει αλλάξει διευθύνσεις. Ούτε λόγος βέβαια να αναφέρω, πως οι τιμές τους είναι απαγορευμένες πλέον , τόσο για τα εισοδήματα μου, όσο και για την παροχή υπηρεσιών τους.”





Η αρνητική πλευρά της διασκέδασης.

Ωστόσο, θα ήταν σπουδαία παράλειψη, εάν δεν αναφέραμε τόσο την αρνητική πλευρά της διασκέδασης, όσο και τα αποτελέσματά της. Δυστυχώς, σήμερα θλίβονται όσοι γνώριζαν πώς ήταν παλιά η περιοχή, με την σημερινή της κατάντια. Απίστευτος αριθμός πλαστικών σκουπιδιών «στολίζει» τα πεζοδρόμια και τις πλατειές με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όχι μόνο για την αισθητική, αλλά και τη δημόσια υγεία. Ηχορρύπανση, ανυπαρξία ελεύθερου χώρου, δίκυκλα παρκαρισμένα στις εισόδους των σπιτιών, σπασμένες πλάκες πεζοδρομίων και παντός είδους παρανομίες πάνω σε ένα δρόμο που έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα η ιστορία ολόκληρης της περιοχής. Προς μεγάλη μας έκπληξη ανακαλύψαμε, πως τα καταστήματα λειτουργούν στη μεγάλη τους πλειονότητα χωρίς τις κατάλληλες άδειες. Θα πρέπει να προστεθεί ακόμη και το μικρεμπόριο των παράνομων μεταναστών, που περιορίζει επιπλέον τον ελεύθερο χώρο. Οι αρμόδιοι οφείλουν να επέμβουν, αντ΄ αυτού όσοι προθύμως επελήφθησαν προσωπικά των προβλημάτων, προσέκρουσαν σε “γραφειοκρατικά” εμπόδια. Το αποκορύφωμα της πολιτιστικής εξαθλίωσης είναι η επιθυμία ορισμένων να μετατρέψουν την Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής των Κυψελιωτών, σε πολυώροφο γκαράζ. Ευτυχώς, με προσπάθειες του συλλόγου των κατοίκων της περιοχής σώθηκε την τελευταία στιγμή η παλιά δημοτική αγορά, κτίσμα του 1935, αφού –με ταχύτατες διαδικασίες– κηρύχθηκε διατηρητέο.
Είναι πραγματικά απίστευτη η υποβάθμιση μιας, κάποτε, αρχοντικής γειτονιάς της Αθήνας.

Έρευνα με  διανομή ερωτηματολογίων.

Όσο αναφορά την έρευνα, κάναμε μια βαθύτερη τομή στον παλαιό, αλλά και στο σύγχρονο τρόπο ζωής των κατοίκων της Κυψέλης επιβεβαιώνοντας τα ευρήματα που συλλέξαμε από άλλες πηγές.. Η έρευνα, η οποία διεξάχθηκε μέσω ερωτηματολογίων, τα οποία διανεμήθηκαν σε κατοίκους ηλικίας 15-60 χρονών, καθώς και σε μετανάστες, μας οδήγησε στα εξής συμπεράσματα:
Οι κάτοικοι ηλικίας 15-30, που προτιμούν σπάνια ή ποτέ την περιοχή μας φτάνουν σε ποσοστό 60% και αυτό λόγω της εγκληματικότητας και της έλλειψης των χώρων διασκέδασης στην περιοχή. Η αρχιτεκτονική, το πράσινο, που αποδεδειγμένα πλέον λείπει από την ζωή μας, ακόμα και οι συγκοινωνίες είναι μερικοί παράγοντες που αφήνουν ανικανοποίητους τους κατοίκους, ενώ στην ερώτηση σχετικά με τους μετανάστες μόνο το 13% θεωρεί πως μπορούν να γίνουν αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο. Τέλος, αναφερόμενοι στις αθλητικές εγκαταστάσεις δεν αποκομίσαμε κανένα θετικό αποτέλεσμα αφού όλοι οι ερωτηθέντες δηλώνουν δυσαρεστημένοι.
Οι κάτοικοι ηλικίας 30-50 δεν προτιμούν την Κυψέλη σε ποσοστό 60% και αυτό συμβαίνει λόγω της εγκληματικότητας στην περιοχή. Μάλιστα, ένα ακόμα αποτέλεσμα που βάζει τον οποιονδήποτε σε συλλογισμό είναι το γεγονός, πως το 47% των ερωτηθέντων απάντησαν πως θα μετακόμιζαν από την περιοχή της Κυψέλης, αν τους δίνονταν η δυνατότητα. Ωστόσο, φαίνεται πως η περιοχή μας διατηρεί ακόμα ένα καλό όνομα στον τομέα των θεάτρων και των κινηματογράφων, αφού σχεδόν το 50% των ερωτηθέντων απάντησαν πως προτιμούν τα θέατρα και τους κινηματογράφους της περιοχής για την διασκέδαση τους.

Οι κάτοικοι ηλικίας 50 και άνω, όπως και η προηγούμενη ηλικιακή ομάδα διατηρεί μια πιο επιθετική στάση απέναντι στους μετανάστες δηλώνοντας πως τους ενοχλούν και θέλουν να φύγουν. Δεν είναι βέβαια ενθαρρυντικό, το γεγονός πως η ολομέλεια εκείνων που απάντησαν δήλωσαν πως θα άλλαζαν τόπο κατοικίας και είναι πλήρως δυσαρεστημένοι από την περιοχή. Το αποτέλεσμα αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς εκείνοι ήταν που γνώρισαν την περιοχή να φτάνει στο ζενίθ της ανάπτυξης της και τώρα έρχονται αντιμέτωποι με την πλήρη απαξίωση της.

Όσο αφορά την ομάδα των μεταναστών, εντύπωση προκαλεί πως κανένας από αυτούς δεν δήλωσε ότι αντιμετωπίζεται φιλικά, ενώ μόλις το 53% απάντησε πως είναι ευχαριστημένος από την περιοχή

Τέλος, είναι γεγονός πως η παλιά Κυψέλη ζει, και θα συνεχίσει να ζει στις καρδιές των κατοίκων της με το 100%  των κατοίκων να απαντούν πως προτιμούσαν την Κυψέλη της δεκαετίας του 50-60. Παρακάτω ακολουθούν οι αντίστοιχες πίτες, που μας οδήγησαν στα προαναφερθέντα συμπεράσματα.